ਕੋਟਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਕਿਸਮਤਾਂ ਵਾਲੇ ਹੀ ਹੰਢਾਉਂਦੇ ਨੇ....

ਪਿਛਲੇ ਕੁਛ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਇਹਨਾਂ ਕੋਟਾਂ ਬਾਰੇ ਬੜੇ ਵਿਚਾਰ ਰਿੰਨ੍ਹੇ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ - ਸੋਚਿਆ ਇਕ ਵਾਰ ਲਿਖ ਕੇ ਪਿੱਛਾ ਛੁੜਾਵਾਂ !

ਗੱਲ ਇੰਝ ਹੈ ਜੀ ਕਿ ਆਪਣਾ ਮਿੱਤਰ ਹੈ ਡਾ ਬੇਦੀ - ਉਸ ਨੇ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਅਰੋੜਾ ਜੀ ਦੇ ਗੀਤਾਂ ਬਾਰੇ ਦਸਿਆ - ਅਰੋੜਾ ਜੀ ਬੜੇ ਉੱਚੇ ਓਹਦੇ ਤੋਂ ਰਿਟਾਇਰ ਨੇ ਤੇ ਲੁਧਿਆਣਾ ਵਿਚ ਸੈਟਲ ਨੇ. ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸ਼ੌਕ ਹੈ ਜੀ ਕਿ ਉਹ ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਰੋਜ਼ ਗਾਰਡਨ ਵਿਚ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਤੇ ਓਥੇ ਕਰੋਅਕੇ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਗਾਣਾ ਚਲਾ ਕੇ ਉਸ ਉੱਤੇ ਐਕਟਿੰਗ ਕਰਦੇ ਨੇ.

ਮੈਂ ਵੀ ਅਰੋੜਾ ਸਾਬ ਦੀਆਂ ਬੜੀਆਂ ਵੀਡਿਓਜ਼ ਦੇਖੀਆਂ ਨੇ - ਬਹੁਤ ਹੀ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦੈ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਇਹ ਉਪਰਾਲਾ - ਆਪੇ ਵੀ ਖੁਸ਼ ਰਹਿਣ ਦਾ ਤੇ ਹੋਰਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਵੰਡਣ ਵਾਲਾ! ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਇਕ ਵੀਡੀਓ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹਾਂ ਹੁਣੇ, ਠੰਡ ਰੱਖੋ, !!


 ਅੱਛਾ ਸਾਥੀਓ, ਅਰੋੜਾ ਸਾਬ ਦੀ ਐਕਟਿੰਗ ਤੇ ਟਾਪੋ ਟਾਪ ਹੈ ਹੀ - ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਬੰਦਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਡ੍ਰੇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਮੁਤਾਸਰ ਹੋਏ ਬਿਨਾ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦਾ - ਬਿਲਕੁਲ ਟਿਪ ਟਾਪ ਹੋ ਕੇ, ਸੂਟ ਬੂਟ ਪਾ ਕੇ ਉਹ ਪਰਫ਼ਾਰ੍ਮ ਕਰਦੇ ਬੜੇ ਜਚਦੇ ਨੇ - ਮੈਂ ਤੇ ਇਹ ਗੱਲ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਬੇਦੀ ਨੂੰ ਆਖੀ ਕਿ ਯਾਰ, ਜੀਣਾ ਇਹਦਾ ਨਾਉ ਹੈ! ਖੁਸ਼ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ ਤੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਵੰਡਦੇ ਥੱਕਦੇ ਨਹੀਂ - ਰਬ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤੰਦਰੁਸਤੀਆਂ ਬਕਸ਼ੇ - ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਸਪੀਸ਼ੀਜ਼ ਹੁਣ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਬੜੀਆਂ ਘੱਟ ਦਿਸਦੀਆਂ ਨੇ - ਲੋਕੀਂ ਤੇ ਐਵੇਂ ਹੀ ਮੱਥੇ ਤੇ ਵੱਟ ਪਾ ਕੇ ਤੁਰੀ ਫਿਰਦੇ ਨੇ - ਜਿਵੇਂ ਇਹ ਵੀ ਕੋਈ ਗਹਿਣਾ ਹੋਵੇ !

ਪਰ ਅਰੋੜਾ ਸਾਬ ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਸ਼ੋ ਵਿਚ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਬਰੁਜ਼ਗ ਲੋਕ ਵੀ ਓਥੇ ਪੁੱਜ ਕੇ ਮਜ਼ਾ ਲੈ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ - ਦੇਖ ਕੇ ਬੜਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦੈ - ਜਵਾਨ ਮੁੰਡੇ ਵੀਡੀਓ ਬਣਾਉਂਦੇ ਦਿਸਦੇ ਨੇ !

ਅੱਛਾ, ਮੈਂ ਉਸ ਦਿਨ ਵੀਡੀਓ ਦੇਖ ਕੇ ਬੇਦੀ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਯਾਰ, ਅਰੋੜਾ ਸਾਬ ਦਾ ਡ੍ਰੇਸ ਦੇਖ ਕੇ ਤੇ ਮੇਰਾ ਵੀ ਦਿਲ ਕਰਦੈ ਕਿ 2-3 ਵਧੀਆ ਵਧੀਆ ਕੋਟ ਸਵਾ ਲਵਾਂ ! ਬੇਦੀ ਨੇ ਵੀ ਆਖਿਆ - ਹਾਂ, ਹਾਂ, ਚੋਪੜੇ, ਇਕ ਕੰਮ ਕਰ - ਇਕ ਸਵਾ ਕਾਲਾ ਕੋਟ, ਉਸ ਨਾਲ ਇਕ ਚਿੱਟੀ ਕਮੀਜ਼ ਤੇ ਲਾਲ ਟਾਈ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕਰ ਲੈ !

ਬਸ ਕੋਟ ਪੈਂਟਾਂ ਬਾਰੇ ਰਹਿ ਰਹਿ ਕੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਵਿਚਾਰ ਆਉਣ ਲੱਗੇ - ਸਾਡੇ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਅਜੇਹੀ ਕੋਈ ਡ੍ਰੇਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਕੋਟ ਪਹਿਨਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੋਵੇ - ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਤੇ ਸਾਰੇ ਸਕੂਲ ਵਿਚ 2-4 ਮੁੰਡੇ ਕੋਟ ਪਾਈ ਦਿਸਦੇ ਸਨ - ਸ਼ਾਇਦ!! ਮੈਨੂੰ ਪੱਕਾ ਯਾਦ ਨਹੀਂ, ਭਰਾਵੋ!

ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਕ ਛੇਵੀਂ ਸਤਵੀਂ ਜਮਾਤ ਦੀ ਫੋਟੋ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿਚ ਮੈਂ ਇਕ ਕੋਟ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਪਸੰਦ ਵੀ ਬੜਾ ਸੀ - ਉਹ ਮੇਰੇ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਦਾ ਕੋਟ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਉਸਨੂੰ ਛੋਟਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ - ਮੈਨੂੰ ਬੜਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ - ਪਹਿਲਾਂ ਇੰਝ ਹੀ ਚਲਦਾ ਸੀ - ਕਿਸੇ ਦੇ ਲੱਥਾ ਕੋਈ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਸੀ ਤੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕੋਈ! ਗੱਡੀ ਬੜੀ ਵਧੀਆ ਚਲਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ!

ਅੱਛਾ ਜੀ, ਵੈਸੇ ਘਰ ਵਿਚ ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਜੀਅ ਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਕੋਟਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਜਾਂ ਕੋਟ ਸਵਾਉਣ ਬਾਰੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਹਸਰਤਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਜੇ ਕੀਤੇ ਮੈਂ ਗਿੱਲਾ ਪੀਹਣ ਪਾ ਲਿਆ ਤੋਂ ਫੇਰ ਮੈਥੋਂ ਇੰਨਾ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਲਿਖ ਹੋਣਾ - ਮਨਾ ਤੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੀ ਕਰ ਕੇ ਛੁਟੀ ਕਰ !

ਅੱਛਾ ਜੀ, ਉਹ ਭਰਾ ਵਾਲੇ ਕੋਟ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਘਰ ਵਿਚ ਦੋ ਕੋਟ ਹੋਰ ਪੁੱਜ ਗਏ - ਇਕ ਚਾਚੇ ਦਾ ਹੰਢਾਇਆ ਹੋਇਆ ਤੇ ਦੂਜਾ ਭੂਆ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦਾ, ਚਾਚਾ ਸੀ ਛੇ ਫ਼ੁੱਟਾ ਤੇ ਬੁਆ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਸੀ ਗਿੱਠਾ - ਉਹ ਮਾਈਂ ਦੋਵਾਂ ਕੋਟਾਂ ਨੂੰ ਹਰ ਸਰਦੀ ਵਿਚ ਪਾ ਕੇ ਮੈਂ ਦੇਖ ਲੈਣਾ ਕਿ ਹੁਣ ਉਹ ਫਿੱਟ ਆ ਰਹੇ ਨੇ ਕਿ ਨਹੀਂ ! ਨਹੀਂ, ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਸਹੀ,  ਸਾਨੂੰ ਕਿਹੜਾ ਕਾਹਲੀ ਸੀ, ਕੋਟ ਕਿਹੜਾ ਕਿਤੇ ਭੱਜ ਚੱਲੇ ਨੇ - ਨਾਲੇ ਵੰਨ-ਸੁਵੰਨੇ ਸਵੈਟਰ ਬੀਜੀ ਤਿਆਰ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ - ਭਾਪਾ ਜੀ ਕੋਲ ਵੀ 2-3 ਕੋਟ ਹੀ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਸਾਰੀਆਂ ਸਰਦੀਆਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਾਉਂਦੇ ਜ਼ਰੂਰ ਸੀ - ਮੈਨੂੰ ਬੜਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੋਟ ਪਾਇਆ ਦੇਖ ਕੇ! ਉਹਨਾਂ ਵੀ ਉਹਨਾਂ 2-3 ਕੋਟਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੱਟ ਦਿੱਤੀ!!

ਇਕ ਗੱਲ ਦਾ ਚੇਤਾ ਆ ਗਿਆ - ਸਾਡਾ ਗੁਆਂਢੀ ਸੀ ਕਪੂਰ - ਉਸ ਪਿਓ ਦੇ ਪੁੱਤ ਦਾ ਟਾਈਮ ਟੇਬਲ ਕੋਟਾਂ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿਚ ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਵਰਗਾ ਸੀ - ਉਸ ਨੇ 15 ਅਕਤੂਬਰ ਨੂੰ ਕੋਟ ਪਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨਾ ਤੇ 15 ਮਾਰਚ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰਨਾ - ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਇਸ ਗੱਲ ਤੇ ਬੜਾ ਹੱਸਦੇ ਸੀ !!

ਚਲੋ ਜੀ , ਐਵੇਂ ਹੀ ਘਰ ਵਿਚ ਪਏ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਦੇ ਦੋ ਪੁਰਾਣੇ ਕੋਟ ਘਰ ਵਿਚ ਹੀ ਪਾ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਲਈ ਦਾ ਸੀ - ਲੋ ਜੀ ਸਾਨੂੰ ਮਿਲ ਗਿਆ ਜੀ ਦਾਖਲਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਦੇ ਦੰਦਾਂ ਵਾਲੇ ਕਾਲਜ ਵਿਚ - ਓਥੇ ਦੂਜੇ ਤੀਜੇ ਸਾਲ ਵਿਚ ਮੈਂ ਉਹ ਚਾਚੇ ਦਾ ਕੋਟ ਪਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ - ਐਵੇਂ ਹੀ ਸੀ ਉਸ ਦੀ ਫਿਟਿੰਗ ਵੀ - ਮੈਨੂੰ ਕਦੇ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹ, ਬਾਹਾਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਬੜੀਆਂ ਲੰਬੀਆਂ ਸਨ, ਇਸ ਕਰ ਕੇ ਮੈਂ ਡੈਂਟਲ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਉਸ ਨੂੰ ਪਾ ਕੇ ਚਲਾ ਤਾਂ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਪਰ ਮੈਂ ਬੜਾ ਅਜੀਬ ਜੇਹਾ ਫੀਲ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ - ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਦਾ ਕਾਰਣ ਇਹ ਵੀ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਸਾਈਕਿਲ ਤੇ ਕੋਟ ਪਾ ਕੇ ਕਾਲਜ ਜਾਣਾ ਬੜਾ ਹੀ ਅਜੀਬ ਲੱਗਦਾ ਸੀ !

ਚਲੋ ਜੀ, ਇੰਝ ਹੀ ਖਿੱਚ ਧੂ ਕੇ ਹੋ ਗਈ ਜੀ ਡਾਕਟਰੀ - ਨੌਕਰੀ ਲੱਗੀ - ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਿਹੜੀ ਪਹਿਲੀ ਸਰਦੀ ਆਈ, ਇਕ ਖ਼ਾਕੀ ਰੰਗ ਦਾ ਸੂਟ ਸਿਵਾ ਲਿਆ - ਭੈਣ ਕੋਲ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜੈਪੁਰ, ਓਥੇ ਕਾਰੀਗਰ ਵਧੀਆ ਸਨ ਇਸ ਲਈ ਓਥੋਂ ਹੀ ਸਵਾ ਲਿਆ ਸੂਟ!!

ਪਾਇਆ ਜੀ ਉਹ ਕਦੇ ਕਦੇ - ਕਿਓਂਕਿ ਸੂਟ ਪਾ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਬੜੀ ਖਿੱਚ ਜਿਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਸੀ - ਮੈਨੂੰ ਸਵੈਟਰ ਜੈਕੇਟ ਵਿਚ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਰਹਿਣਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ! ਜਲਦੀ ਹੀ ਜਦੋਂ ਸ਼ਰੀਰ ਭਰਣ ਲੱਗਾ ਉਹ ਸੂਟ ਤੰਗ ਹੋ ਗਿਆ!!

ਇਕ ਗੱਲ ਦੱਸਾਂ ਅੰਦਰ ਦੀ - ਉਹ ਉਹ ਦੌਰ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕੋਟ ਜਾਂ ਸੂਟ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਉਸ ਦੀ ਸਵਾਈ ਤੋਂ ਬੜਾ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਸੀ - ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਵੀ ਜੁਲਾਈ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਵਿਚ ਹੀ ਸੀ - ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਵੇਲੇ ਵੀ ਸੂਟ ਨਾ ਸਿਲਵਾ ਕੇ ਹੀ ਕੰਮ ਸਾਰ ਲਿਆ - ਟੋਰ ਹੀ ਤੇ ਕੱਢਣੀ ਸੀ, ਕਮੀਜ਼ ਉੱਤੇ ਟਾਈ ਗੱਡ ਕੇ ਕੰਮ ਚਲਾ ਲਿਆ ਸੀ!!

ਹਾਂਜੀ, ਚੇਤੇ ਆਇਆ - ਬੰਬੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਇਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਰੈਮੰਡਸ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਗਿਆ - ਓਥੇ ਮੈਂ ਇਕ ਨੀਲਾ ਕੋਟ ਦੇਖਿਆ - ਮੈਂ ਬੜਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਾ - ਮੁੱਲ ਪੁੱਛਿਆ - 3500 ਰੁਪਈਏ - ਅੱਜ ਤੋਂ 25 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ - ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦਿੱਤੇ ਤੇ ਉਸ ਕੋਟ ਨੂੰ ਪਹਿਨ ਲਿਆ - ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਬੜਾ ਪਸੰਦ ਹੈ - ਪੁਰਾਣਾ ਹੋ ਗਿਆ ਏ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਪੁਰਾਣਾ ਵੱਢਦਾ ਏ ਕਿਤੇ !!

ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਸੂਟ ਦਾ ਕੱਪੜਾ ਸ਼ਾਇਦ 10 ਕੁ ਸਾਲ ਰੁਲਦਾ ਰਿਹਾ - ਫੇਰ ਜਦੋਂ ਇੰਨੇ ਕੇ ਪੈਸੇ ਹੋ ਗਏ ਕਿ ਕੋਟ ਦੀ ਸਵਾਈ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਾ ਰਹੀ, ਉਸ ਵੇਲੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਵਾ ਲਿਆ  ਤੇ ਨਾਲ ਇਕ ਹੋਰ ਠੰਡਾ ਸੂਟ ਵੀ !! ਹੁਣ ਵੀ 4-5 ਸੂਟ ਅਤੇ ਕੋਟ ਨੇ ਜਿਹੜੇ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਹਵਾ ਲਵਾਉਣ ਲਈ ਤੇ ਡ੍ਰਾਈ ਕਲੀਨ ਹੋਣ ਹੀ ਵੱਡੇ ਟ੍ਰੰਕ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲਦੇ ਨੇ!!

ਇਹ ਕਿ ਮੈਂ ਵੀ ਬਸ ਜਦੋਂ ਯਬਲੀਆਂ ਮਾਰਨ ਲੱਗਦਾ ਹਾਂ ਤੇ ਫੇਰ ਅੱਗੇ ਪਿੱਛਾ ਨਹੀਂ ਦੇਖਦਾ - ਬਸ ਆਪਣੀਆਂ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਜਾਉਂਦਾ ਹਾਂ - ਇਸ ਪੋਸਟ ਵਿਚ ਮੈਂ ਦੋ ਗੱਲਾਂ ਹੋਰ ਵੀ ਕਰਨੀਆਂ ਸਨ - ਇਕ ਤੇ ਮੇਰੇ ਕਈ ਬਜ਼ੁਰਗ ਮਰੀਜਾਂ ਬਾਰੇ - ਗੱਲ ਇਵੇਂ ਹੈ ਜਨਾਬ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕਈ ਮਰੀਜ਼ ਅਜਿਹੇ ਹਨ, ਬੜੇ ਬਜ਼ੁਰਗ, ਜਿਹੜੇ ਜਦੋਂ ਵੀ ਸਰਦੀਆਂ ਵਿਚ ਦਿਸਦੇ ਹਨ, ਕੋਟ ਪਹਿਨੇ ਹੀ ਦਿਸਦੇ ਹਨ - ਉਹ ਬਜ਼ੁਰਗ ਓਹਨਾਂ 40-50 ਸਾਲ ਪੁਰਾਣੇ ਕੋਟਾਂ ਨੂੰ ਪਾ ਕੇ ਐੱਡੇ ਸੋਹਣੇ ਲੱਗਦੇ ਨੇ ਕਿ ਮੈਂ ਦਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ - ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਓਹਨਾਂ ਕੋਲ ਕਈ ਕੋਟ ਹੋਣ, ਓਹੀਓ ਇੱਕੋ ਕੋਟ ਹੀ ਓਹਨਾ ਦਾ ਸਿਆਲ ਵਧੀਆ ਕਟਵਾ ਦਿੰਦੈ - ਮੈਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਬੜਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ - ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰੀ ਕਹਿ ਵੀ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕੋਟ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਜਚਦੇ ਹੋ, ਉਹ ਹੱਸਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਨੇ ਤੇ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੋ ਕੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਵੱਡੇ ਟ੍ਰੰਕ ਵਿਚੋਂ ਕੋਟ ਕਢਵਾ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਡ੍ਰਾਈ- ਕਲੀਨਿੰਗ ਲਈ ਦੇ ਆਉਂਦਾ ਹਾਂ.

ਇਕ ਤਾਂ ਮੈਂ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਆਪਣੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਜਿੰਨਾ ਨੂੰ ਕੋਟ ਪਾਇਆ ਵੇਖ ਕੇ ਮੈਂ ਬੜਾ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹਾਂ - ਇਕ ਗੱਲ ਹੋਰ ਵੀ ਹੈ ਦੋਸਤੋ, ਕੁਛ ਬਜ਼ੁਰਗ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕੋਟ ਘਰੇ ਹੀ ਧੁਆ ਲੈਂਦੇ ਹਨ - ਫੇਰ ਵੀ ਉਹ ਕੋਟ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਫੱਬਦੇ ਨੇ -ਕੁਛ ਹੋਰ ਲੋਕ ਵੀ ਨੇ ਜਿੰਨਾ ਨੂੰ ਕੋਟ ਬੜੇ ਜਚਦੇ ਨੇ - ਕਦੇ ਦੇਖਿਓ, ਧਿਆਨ ਕਰਨਾ, ਕਈ ਬਜ਼ੁਰਗ ਰਿਕਸ਼ੇਵਾਲੇਆਂ ਨੇ ਸਕਰੈਪ ਵਿਚ ਮਿਲਣ ਵਾਲੇ ਸੈਕੰਡ ਹੈਂਡ ਕੋਟ ਪਾਏ ਹੁੰਦੇ ਨੇ - ਉਹਨਾਂ ਕੋਟਾਂ ਦੀਆਂ ਬਾਵਾਂ ਵੀ ਲੰਬੀਆਂ ਤੇ ਫੋਲਡ ਕੀਤੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹੋਣਗੀਆਂ , ਲੰਬਾ ਵੀ ਵਾਧੂ ਹੁੰਦੈ ਉਹ ਕੋਟ, ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਵੀ ਵਾਧੂ ਹੁੰਦੈ ਪਰ ਥੱਲੇ ਉਹਨਾਂ 2-3 ਸਵੇਟਰਾਂ ਪਾ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਸੈੱਟ ਕੀਤਾ ਹੁੰਦੈ - ਕੋਟ ਦੇ ਮੋਢੇ ਵੀ ਢਿਲਕੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ - ਪਰ ਉਸ ਰਿਕਸ਼ੇ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਤੇ ਠੰਡ ਤੋਂ ਬਚਨ ਦਾ ਖਿਆਲ ਹੁੰਦੈ ਬਸ, ਸਾਡੇ ਵਾਂਗੂ ਫਿਜ਼ੂਲ ਗੱਲਾਂ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦਾ ਉਹ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਅਜਿਹੀ ਕੋਟ ਪਾ ਕੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਸਟੇਸ਼ਨ ਦੇ ਬਾਹਰ ਕਿਤੇ ਰੇਹੜੀ ਉੱਤੇ ਬੇਂਚ ਤੇ ਬੈਠਾ ਚਾਹ ਦੇ ਨਾਲ ਵੇਸਣ ਦੇ ਦੋ ਲੱਡੂ ਖਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦੈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਸਾਡੇ ਵਰਗੇ ਜ਼ਰੂਰਤ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪੜ੍ਹੇ ਲਿਖੇ ਬੰਦੇ ਇਕ ਵਾਰ ਤੇ ਸੋਚੀ ਪੈ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਕਿ ਯਾਰ, ਕੱਪੜਾ ਹੰਢਾਉਣਾ ਤੇ ਇਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ, ਐੱਡੇ ਚਾਅ ਨਾਲ ਉਸ ਨੇ ਕੋਟ ਪਾਇਆ ਹ ਹੋਇਆ ਹੈ - ਅਸੀਂ ਤੇ ਐਵੇਂ ਆਪਣੀਆਂ ਅਲਮਾਰੀਆਂ ਚ' ਘੜਮੱਸ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਬਸ, ਪੂਰੀ ਸਰਦੀ ਕਈ ਵਾਰੀ ਕਿਸੇ ਕਿਸੇ ਕੋਟ ਨੂੰ ਪਾਈ ਦਾ ਨਹੀਂ ਕਿਓਂਕਿ ਉਸ ਦਾ ਰੰਗ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ - ਇਹ ਵੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਹੋਈ !

ਗੱਲ ਓਹੀਓ ਹੈ ਜਿਥੇ ਸਾਡੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਖ਼ਤਮ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਓਥੇ ਸਾਡੇ ਨਖਰੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਕਿ ਇਹਦਾ ਰੰਗ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਨਹੀਂ, ਇਹ ਐਥੋਂ ਤੰਗ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਓਥੋਂ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਹੈ - ਅਸੀਂ ਮਜ਼ਾ ਭਾਲਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਜ਼ਰੂਰਤ ਮੰਦ ਆਪਣੇ ਇਕ ਕੋਟ ਦੇ ਆਸਰੇ ਠੰਡ ਵਧੀਆ ਕੱਟ ਕੇ ਲਾਂਭੇ ਕਰਦੈ!! ਅਸੀਂ ਇਕ ਨੰਬਰ ਦੇ ਨਾਸ਼ੁਕਰੇ ਤੇ ਉਹ ਜ਼ਰੂਰਤਮੰਦ ਪਲ ਪਲ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ ਕਰਦੇ ਨਹੀਂ ਥੱਕਦਾ!! ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਿਹਾਂ ਕਿ ਬਾਈ, ਬੰਦਾ ਬਣ ਜਾ ਬੰਦਾ!!😁